Koszary Mirowskie

Dzisiaj w cyklu “Warszawa poza szlakiem” zawędrowaliśmy na końcówkę Osi Saskiej – do Koszar Mirowskich. Czyli ostatniego elementu architektonicznego wielkiego założenia urbanistycznego królów Augusta II i Augusta III Sasów. Koszary Mirowskie nazywane są również Koszarami Gwardii Konnej Koronnej lub Koszarami Wielopolskimi (od nazwy jurydki Wielopole) Na mapce z 1831 roku gdzie właśnie ta nazwa figuruje, zaznaczylismy budynki, które pozostały. Chociaż właściwie jeden zrewitalizowano, a drugi zrekonstruowano. Kompleks, którego budowę rozpoczęto w 1730 roku był projektu Joachima Daniela Jaucha, który tworzył wtedy koncepcję Osi Saskiej. Koszary miały służyć Regimentowi Gwardii Konnej Koronnej. I od nazwiska dowódcy regimentu, Wilhelma Miera, wywodzi się nazwa koszar. Kompleks składał się z trzech par budynków, które ulokowane były równolegle po obu stronach ulicy (dzisiejszej Chlodnej). Wszystkie budowle miały trzy kondygnacje i połączone były niższymi łącznikami.Budynki i ich otoczenie przechodziły różne fazy życia, związane ze zmieniającymi sie potrzebami miasta. I tak zachodnia część koszar została przygotowana dla IV Oddziału Warszawskiej Straży Ogniowej – dobudowano specjalną wieżę obserwacyjną, która pełniła funkcję tzw. czatowni. Kilkanaście lat później nieopodal budynków zbudowano tory tramwajowe, by usprawnić przemieszczanie się. Kolejne zmiany na terenie koszar miały miejsce w 1898 roku, gdy zdecydowano się rozebrać wschodnie budynki aby wybudować Hale Mirowskie i wygospodarować miejsca na potrzeby placu Mirowskiego.W czasie Powstania Warszawskiego większość obiektów wchodzących w skład Koszar Mirowskich uległa spaleniu.Zdecydowano sie rewitalizowac budynek pólnocny i zrekonstruować południowy. Budynki nadal sa wykorzystywane, mieści się tu np. Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza nr 4, a jeden z nich grał główną rolę w serialu “13 Posterunek”.